نکنم دراز هرگز به هوای باده دستی

نکنم دراز هرگز به هوای باده دستی
چو جمال یار باشد نه نکوست می پرستی
که مدام مست مستم من از آن می الستی
�همه عمر بر ندارم سر از آن خمار مستی�
�که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی�
ز تو کام دل بر آید چو به دست فرصت افتد
به بهشت ماند آن شب که مجال صحبت افتد
اثری ز غم نماند چه زوال محنت افتد
�تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد�
�دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی�
شده دل اسیر چاه غم عشق تو چو بیژن
بگشا کمند زلفت به مثابه ی تهمتن
به رهائیش قدم نه تو شبی به کلبه ی من
�چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن�
�تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی�
ز سُم سمند عشقت، شده است پیکرم لِه
نتوان برم شکایت ز تو در بَر که و مِهْ
به سؤال پر نیازم تو ز مهر پاسخی ده
�نظری به دوستان کن که هزار باز ازآن به�
�که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی�
که رساند این پیامم بر یار مه لقا را
که جوانیم تلف شد، برَهِ غمت نگارا
ز چه ای بهار خوبی بـپـسـندی این جفا را
�دل دردمند مارا که اسیر توست یارا�
�به وصال مرحمی نه، چو به انتظار خستی�
مگرت بجای دل هست، به سینه سنگ خارا
که در او نه رحم باشد، نه جوی بود مدارا
به جفات خو گرفته، دل مستمند یارا
�برو ای فقیه دانا به خدای بخش مارا�
�تو و زهد و پارسایی، من و عاشقی و مستی�
بگذشتی از مقابل چه مه ای بلند بالا
حرکات جمله موزون سکنات جمله زیبا
به حقیقت این چنینی تو و یا کنی به عمدا
�نه عجب که پشت دشمن شکنی به روز هیجا�
�تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی�
نکشم ز دامنت دست، که رسم عهد باشد
که همیشه کودک دل به هوای مهد باشد
نه رواست حرف تلخی ز لبی که شهد باشد
�چه زمام بخت دولت نه به دست جهد باشد�
�چه کنند اگر زبونی نکنند و زیر دستی�
همه گل رخان ندانند طریق دوستداری
پی آن مگیر هرگز که ز مهر بوده عاری
چو بر آن سری که یک روز گلی به دست آری
�دل هوشمند باید که به دلبری سپاری�
�که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی�
نه به طاهری بماند علم فراق یاران
که مدام صبح باشد، ز برای شام تاران
چو زمانه گاه خشک است و گهیست فصل باران
�گله از فراق یاران و جفای روزگاران�
�نه طریق توست سعدی کم خویش گیرو رستی�

چهارشنبه 4 آبان 1390 - 7:01:00 PM